Oddziały te dotarły do Lwowa 20 listopada 1918 roku przed ostateczną bitwą o miasto, która miała miejsce 21 listopada. Połączone siły polskie (lwowskie i przemyskie) liczyły niespełna 500 oficerów i prawie 4300 szeregowych. Liczny udział dzieci i młodzieży w obronie Lwowa przyczynił się do utrwalenia w świadomości narodowej pojęcia "Orlęta Lwowskie". Strona przeciwna - Ukraińcy mieli do dyspozycjii około 13.000 ludzi, w tym doborowe oddziały Strzelców Siczowych. Bezpośrednie walki oraz okrążenie pozycji ukraińskich od południowego wschodu - z zajęciem górnego Łyczakowa przez oddziały polskie spowodowały, że wieczorem 21 listopada dowództwo ukraińskie wydało rozkaz natychmiastowej ewakuacji z obszaru miasta. O godzinie 8 rano 22 listopada 1918 całe miasto było w rękach polskich a na Ratuszu powiewała biało-czerwona flaga. Niemniej jednak miasto było jeszcze w okrążeniu przez następnych kilka miesięcy prawie całkowicie pozbawione wody i energii elektrycznej. Determinacja i heroizm obrońców Lwowa przyczyniły się do tego, że miasto pozostało polskie. Polska tu "powróciła" dzięki krwi najlepszej polskiej młodzieży. Należy pamietać jednak, że wówczas we Lwowie było procentowo więcej Polaków, aniżeli np. w Warszawie czy Poznaniu. Bohaterska obrona miasta doceniona została przez najwyższe władze Polski. W uznaniu zasług, jako jedyne polskie miasto, Lwów odznaczony został 11 listopada 1920 roku krzyżem Virtuti Militari przez Józefa Piłsudskiego na ówczesnym placu Mariackim przy pomniku Adama Mickiewicza. W 1921 roku Rudolf Indruch wygrał konkurs architektoniczny na Mauzoleum Obrońców Lwowa. W ciągu nastepnych lat zbudowano rotundę Kaplicy Orląt (fot.), katakumby, kolumnadę z Pomnikiem Chwały (fot.) w kształcie łuku triumfalnego. Przy katakumbach powstały pomniki lotników amerykańskich (1925) oraz żołnierzy francuskich (1938) wspierających walkę o niepodległość Polski.

Na cmentarzu Orląt Lwowskich pochowanych było prawie 3000 żołnierzy - głównie młodych chłopców. Stąd w 1925 roku prochy jednego z "Orląt" przeniesione zostały do Warszawy i złożone w Grobie Nieznanego Żołnierza. Przez długie lata (za PRL-u) nie wspominało się z jakiego miejsca naprawdę pochodzą prochy Nieznanego Żołnierza spoczywajacego w Warszawie.